Jan de Visser, (Jan den Booi) was postbode in Zijtaart en gehuwd met Catharina (Kaatje) van Heeswijk. Kaatje van Heeswijk verzorgde de telefoon en telegrafie voor het dorp Zijtaart. In 1933 trouwde hun dochter Tonia met Piet van den Hurk en rond deze tijd verhuisde het telefoonstation naar de café tegenover de parochiekerk.  

Janus van Nunen (geboren 29 november 1919) vertelde dat in de tijd dat hij in Zijtaart naar de lagere school ging, Jan Raaimakers, alias 'Jan Mik' of 'Jan van de Zusters' een gierton op wielen had. Hij maakte de WC’s leeg van het klooster en de school en Jan Mik schepte dan de stront op het land. Jan was op 4 december 1863 geboren. Hij was een knechtje van de pastoor en de zusters en woonde de laatste jaren van zijn leven in het klooster. Ook wandelde hij met zijn kar naar Veghel. Hij bracht wasgoed naar Veghel en bracht brood, groente en eieren mee terug. 'Als je een dubbeltje in de stront gooide haalde hij het er uit', zo werd verteld. Jan overleed op 3 april 1939.

Piet van de Tillaart (Hoeve Corsica) vertelt: “In de oude school (later verenigingsgebouw) vingen we mussen. Die waren schadelijk voor de landbouwers. We zetten mussenklemmen op de speelplaats. Twee van die rechtopstaande klemmetjes, met een veer. We kregen er twee centen per mus voor.”

Piet vertelt dat er, toen hij naar school ging, heel veel kinderen van de Biezen kwamen. Driek Jonkers had 14 kinderen, zijn vader 11, Jan van de Wetering 14, Nard van de Wetering had er 17, die woonde op de Hoef, maar de kinderen gingen wel in Zijtaart naar school. En je had nog een aantal van die grote gezinnen. Het was een goeie uithoek voor de school.

Meester van de Donk was getrouwd met Mientje van de Ven, een dochter van meester van de Ven. Meester van de Ven was gepensioneerd maar liep toen nog dikwijls over de speelplaats. (Hij overleed in 1934). Janus: “Ons vader (overleden in 1932) was kerkmeester. Als we een varken slachtten moest van ons moeder de karbonaai altijd naar de meester. We kregen altijd een kwatta met soldaatjes als we de karbonaai gaven. De ham was voor pastoor Kamp. Die moest piekfijn gerookt worden. Ja, van de Donk was zo’n koew een. Dat was eigenlijk n' kwaoie, maar wij konden ‘t er goed mee treffen, want wij brachten hem kerbonaai en wij waren niet zo strant. Wij waren geen strante jong, wij durfden eigenlijk niks."

De burgemeester deelde op 28 januari 1930 in de gemeenteraad mee dat de bijzondere jongensschool in Zijtaart was aanbesteed. De laagste inschrijver was A.J. van Alphen uit Berlicum voor f 15.080. Dit is ongeveer f 800 minder dan de voorlaagste inschrijving en blijft ca. f 1.000 beneden de begroting. Daags daarna kwam Van Alphen bij de burgemeester en hij zei dat hij had vergeten om de post tegels bij het totaal te tellen, wat een verschil gaf van f 536. Hij zou er nu niets aan kunnen verdienen, ja er zelfs op toegeven. Van Alphen vroeg of de gemeente de helft bij zou willen betalen. De burgemeester geloofde wel dat Van Alphen zich vergist had. Bij de aanbesteding ging er een roep van verwondering op, toen het laagste bod werd afgelezen. Daarom wil hij wel bijbetalen.

J. Ketelaars meende dat er opzet in het spel was. Zoiets was al vaker gebeurd. De aannemer had maar beter moeten opletten. Ook wethouder de Folter dacht dat een post als tegelwerk niet zomaar vergeten wordt. Hem is nog een frappanter staaltje bekend uit Veghel en stelt voor om geen geld bij te geven. Wethouder Donkers gelooft wel dat het een vergissing was. Van Meltvoort is het eens met De Folter. Bij zo'n belangrijke inschrijving zal de aannemer toch wel zijn inschrijving enkele malen natellen.

Bongaerts vroeg zich af waarom de raad hierover moest beslissen. "Wij hebben toch niets te zeggen, laat dat het kerkbestuur maar uitmaken." De burgemeester zei dat Van Alphen eerst al bij de pastoor van Zijtaart was geweest. Deze stuurde hem naar B&W, omdat het om een dubbeltjeskwestie ging. B&W mogen echter niet meer uitbetalen aan het kerkbestuur dan de aannamesom, en daarom is het aan de raad voorgelegd. Het voorstel om bij te betalen werd verworpen met 10 tegen en 3 stemmen voor. Voor stemden Van Asseldonk, Donkers en Van Zutphen.

De crisisjaren, zo rond 1930, waren een heel slechte tijd. Graard van Eert was een jaar of 15 en zijn vader had een ‘zog met baggen’ (zeug met biggen). Hij kon ze bijna niet verkopen, want ze waren niks waard. Graard en zijn vader Toon van Eert gingen proberen de baggen op Helmond markt kwijt te raken. Van den Bosch bracht de baggen in twee manden met een oud vrachtwagentje naar de Keldonkse brug en vanaf daar reden ze met de fiets naar Helmond. Ze konden er in het begin f 2,50 per bag voor beuren, maar dat hadden ze niet gedaan. Later konden ze dat er niet meer voor krijgen en ze gingen weer met de baggen naar huis. Graard: "We moesten ook nog voer voor de baggen kopen en het was wel de bedoeling dat wij nog iets overhielden". Zijn vader was daar niet zo blij mee, want in die tijd leden ze grote armoe. Diezelfde avond ‘begon ‘n aauw zog te baggen’. Normaal sliep Graard of zijn vader bij de zog, maar die dag waren ze moe en uit hun doen van het gedoe op de markt en sliepen ze in zijn eigen bed. De volgende morgen lagen bijna alle baggen, een stuk of twintig, kapot in de kooi. De zog had er op gelegen. Graard laadde ze op een kruiwagen om ergens te gaan begraven. Zijn vader was ten einde raad. “Hij kos ‘t nie mer af. As ge toch zó moet boeren..”

Graard van Eert verdiende die tijd één gulden voor een hele dag werken. Als hij het paard meebracht, dan kreeg hij f 2,50. Hij werkte veel bij Jas Opheij in De Haag (waar in 1968 de jeneverstokerij opgerold werd). Jas was getrouwd met Drika van Doruske van Eert, een nicht van Graard. Zijn vrouw Jans Zomers vertelt dat ze 100 gulden kregen (met kost en inwoning) voor een heel jaar als meid of knecht werken. Ze werden bij Sint-Mathijs uitbetaald.

BV 1930-6.

Op 22 februari 1930 kreeg het R.K. kerkbestuur van de gemeente Veghel een bouwvergunning om een R.K. jongensschool in Zijtaart naast de pastorie te bouwen. De school werd Sint-Jacobus genoemd. Architect was P. van de Ven uit Schijndel. De aannemer was Van Alphen uit Berlicum.

Net voor de trouwdag van tante Marie der Kinderen was Sjef Huijbers gekomen, omdat hij de kalfvaars van tante Marie naar Beek en Donk zou brengen, en impassant dronk hij met moeder Hanna der Kinderen de eerste koffie. Ze hadden een lang en gezellig gesprek. Toen kwam Sjef Huibers bij ons werken. Het was voorjaar en er was veel werk op het land. Hij kwam elke dag. Omdat het op en neer fietsen veel tijd kostte maakte Sjef een bed dat bij onze buurman op stal kwam te staan. Wij waren blij hem bij ons te hebben. Soms deed hij spelletjes met ons. We konden ons plezier niet op, maar merkten ook dat ons moeder van hem ging houden. Beiden waren nog maar 33 jaar. Hij was een deugdzame man met een boerenhart, een goede werker, opgeruimd en eerlijk. Op donderdag 13 mei 1930 trouwden zij en we hadden weer een vader en een gezellige. Hij had een grote antieke kist meegebracht en een goeie waakhond, ‘Muijer’.

Toen hij wat bijgewerkt was op de boerderij, kon hij de knecht missen en hij had toen ook elke dag de melkrit. Er kwam een fiets voor moeder die toch maar moest leren fietsen, want het was al erg genoeg dat ze te voet naar Veghel moesten om daar voor de wet te trouwen. Met vallen en opstaan leerde ze fietsen. Ze hield vol. Zelfs nadat ze uit een sloot moest kruipen.

Op 27 juni 1930 keurde de gemeenteraad de verkoop goed van de voormalige openbare lagere school te Zijtaart en een afgemeten gedeelte van de daarbij gelegen speelplaats. Het kerkbestuur kocht dit voor f 3.500. Het gebouw moest in de toekomst gratis voor de gemeente Veghel ter beschikking worden gesteld als stembureau. De school werd verbouwd tot een Verenigingsgebouw. De aannemer was Van Alphen uit Berlicum voor de som van f 7.400 en de architect P. van de Ven uit Schijndel. Met de bouw van de nieuwe jongensschool en de verbouwing van de oude school tot verenigingsgebouw nam in 1930 de schuldenlast van de kerk met f 11.000 toe.