"Mijn vader ging dikwijl met pastoor Smolenaars jagen in de Veghelse Hoek. Ook Graard de Leest ging dan mee, daar heb ik nog een weitas van gekregen. Zaterdags was het biechten en dan was Smolenaars wel eens laat terug van het jagen, zo tegen half vijf. Hij kwam in de kerk en vroeg de wachtende mensen: “Hebben jullie allemaal spijt?” De mensen knikten allemaal van ‘ja’. “Dan bid allemaal maar drie onzevaders en drie weesjegroetjes, en dan zijn jullie zonden vergeven,” zei hij. Hij was zijn tijd ver vooruit met die gezamenlijke biecht."

"Smolenaars was geen goeie jager. Hij kon niet zo goed schieten. In de winter strooide hij wel eens brood voor de kraaien en eksters, en hij sopte dat brood dan van tevoren in de miswijn. Die vogels werden dan inderdaad dronken, die zaten dan te waggelen op een tak, konden niet meer zo goed vliegen, en daar stond Smolenaars dan op te schieten."

http://kranten.kb.nl/ 21-3-1939

De gemeente wil ruim 10 hectare grond op Het Helligt verkopen aan Johan van de Zanden voor f 3.500, die er een boerderij wil stichten. Sommige raadsleden vinden de prijs te lag. De Zijtaartse raadsleden Graard van Boxmeer en Adrianus Jzn van de Ven vinden de prijs meer dan hoog genoeg. De grond is zo slecht dat voor niks weggeven nog te duur zou zijn. De punt werd in een gesloten vergadering verder besproken. Er wordt een commissie ingesteld, die op 17 april aan de raad voorstelt om de grond openbaar te verkopen. Van de Zanden had inmiddels in Breugel grond gekocht. De gemeente laat dan de zaak verder rusten.

Op 29 juni wordt een verzoek van Driessen in de raad besproken. Die wil die grond wel voor f 3.500 kopen om er een boerderij te stichten. Er volgde een lange discussie. De burgemeester zal bij de Provinciale Griffie informeren of een onderhandse verkoop goedgekeurd zou kunnen worden.

Hierna is er weer een andere gegadigde. M. Pennings bood f 4.500 voor de grond in Het Helligt, als hij mag wachten met het stichten van een boerderij. De gemeenteraad bespreekt het aanbod op 30 juli en concludeert dat het belangrijk is dat daar een boerderij wordt gesticht. De zaak wordt in 1946, na de oorlog, pas weer opgepakt.

Raadslid Adrianus Jzn van de Ven wijst er op dat bij het aanleggen van de weg bij Sluis IV een stuk van de weg van Zijtaart niet behoorlijk is afgewerkt. Het is zaak de aandacht van het Rijk hierop te vestigen.

Ook wil hij Rijkswaterstaat vragen om de bermsloot lans de kanaaldijk te vegen als de lopen in Zijtaart geveegd worden, anders heeft het vegen van de lopen weinig zin. De burgemeester zegt toe het op te zullen volgen.

De burgemeester vertelt de gemeenteraad dat er gisteren in Boxtel een vergadering is gehouden inzake de luchtbeschermingsdienst, onder leiding van generaal De Ridder. Daar werd verteld wat de gemeenten aan moeten schaffen voor de luchtbescherming. Wethouder de Folter stelt voor om de oude motorspuit in orde te laten brengen en in Zijtaart te plaatsen.

In augustus 1939 werd Johan van Sleeuwen opgeroepen voor de mobilisatie. Hij moest naar Blerick, maar is toen in Volkel terecht gekomen. Daar heeft hij twee of drie dagen gelegen. Johan: “We moesten op transport met de trein, alle spullen en kleren in een spoorwagen. Waarheen, dat wisten we niet, komen we in Veghel op het station aan. Hierna marcheerden we op Uden aan. Bij café de Oude Barrière stond mijn meid toevallig langs de weg. Die was daar in de buurt een dag aan het naaien. “Hé, daar hedde Johanne!” riep ze. Ik deed mijn spullen af, trok aan het touwke, zodat het los ging en gaf dat aan een andere soldaat. “Hé Van Sleeuwen, niet te lang!” zei die. Ik had efkes gebuurt, ik zeg: “Vanavond ben ik er, want ik heb nog een paar kneup van mijn boks, die er aan gezet moeten worden.” “Waar gadde hene?” “Ja, dat weet ik niet. Ze zeggen Volkel, maar dat weet ik niet zeker.”  ’s Avonds een fiets geleend en van Volkel op Veghel aan en toen waar ik efkes thous.

In Volkel kwamen we bij een boer, Claassens, op stal te liggen. We moesten rustig zijn, want die vrouw was toen in verwachting. Later, toen de oorlog afgelopen was, kwamen we er achter dat ze nog maar net vijf weken in verwachting was, want de kleine is in mei of juni 1940 geboren. Die zoon, die woont nou op Zijtaart, en daar moesten wij dan stil voor stil zijn. Ik had een dag verlof gehad, ik kwam terug en toen was het gelijk weg. Toen moest ik m’n eigen melden op kantoor, dat was bij die meulen in Volkel. Toen moest ik naar de Heikant, waar nou Hemelrijken is. Daar zijn we een maand geweest, we hebben die boer z’n bieten nog mee uitgedaan.

Toen hebben we naar Veghel gemoeten. Daar ben ik terechtgekomen, waar nou Blokker is. De fietsen hadden we bij Willem Donkers boerderij staan, die is nou afgebroken. Wij moesten toen elke dag gaan pionieren in Erp, dat is loopgraven maken. Daar zat ik veel bij de Vervoortjes binnen, dat vrouwke deed altijd wat koffie zetten. Toen zij Luit Van Velzen, da was een hele goeie kerel, “Van Sleeuwen,” zei ie, “kom ook eens mee pionieren.” Ik zeg, “Nou Luit, daar heb ik toch zo weinig hart voor.” “Maar waarom?”  “Wij graven en die zandhazen gooien het naderhand toch gelijk weer dicht, die hele rotzooi.” “Nou Jan,” hij zei:“'Jan', waar heb jij nou eigenlijk wel hart voor?” Ik zeg: “Nou Luit, als het maar met paarden is.” Hij zei zo heel gemoedelijk, “misschien is daar wel een mouw aan te passen.

’s Avonds nadat we afgewerkt waren, lagen we lui op die strozakken. De schoenen achter op die rand. Om een uur of negen kwam er een soldaat van kantoor. “Van Sleeuwen, je moet bij de kapitein komen.” Ik verschoot m’n eigen kapot. Zegt er ene: “Wa hedde gij outgevrète?”  Ik zeg: “Ik weet niet wat er te doen is, ik snap er niks af.” Ik mijn veldjas aan, muts op. Heel benepen, heel verlegen salueerde ik voor de kapitein. “O, ben jij van Sleeuwen?” “Ja.” “En heb jij altijd je veldmuts zo op je hoofd staan.” “Daar heb ik nog geen erg in.” “Zet ze maar eens recht.”  Efkes recht gedouwd, heel verlegen. “En die haak boven. Hoeft dat niet dicht? Dat kan niet kapitein. Die kraag is zo hoog, da kan ik niet.” “O,” da ging toch door. “En wat ben jij van beroep?” Vroeg hij. Geen boer hè, netjes: “Landbouwer, kapitein.” “O, en heb jij ooit iets met paarden gedaan.” “Nou, kapitein, dat, dat denk ik wel. Ik heb er drie diploma’s van, van de paardensport: een voor commandant, een voor geoefend commandant en een voor instructeur. Ik heb twee jaar les gehad van de Stichting van de Nederlandse Rijscholen op kosten van de bond.” “O,” zegt ie, “o, dan ben je nog wel een sportman.” Ik zeg: “Paardensportman. Ik heb ooit op concours als jurylid gezeten en les gegeven.” ”Ik heb dan net iets voor jou,” zei ie .. ik denk bij m’n eige nou, daar komt het, ik ga toch zeker niet naar Groningen of Friesland. Ik stond maar vreemd te kijken ... “Die boer, als je naar Erp gaat, Van de Velden, kent u die?” "Ja, die ken ik bepaald goed.” “O,” zegt ie, “daar staan twee paarden en de heer Landman die heeft 28 dagen zakenverlof in de maand, en die boer beklaagt zich dat hij niet weet wat hij met die paarden moet. Dat was net iets voor jouw.” Ik zeg, “Ja, dat had ik ook gedacht. Maar hoe moet dat dan met de compagnie, moet ik daar gaan slapen of iets?” Hij zei:“Nou dan moet die boer maar een verzoek schrijven, dat je ’s nachts ook bij de paarden moet blijven.” Johan moest met twee paarden fourageren voor de legerkeuken en met de paarden water halen.

Ik naar Antoon van de Velden. Een zuster van mijn meid, die woonde daar voor meid, Bertha. Van de Velden zei: “Hier hedde gij ’n papier, dan schrijfde gij zelf maar een verzoek. Ik zal wel tekenen.” Da waar zo gebeurd. En diezelfde dag in de bus. En ik ’s mergens beginnen, om 8 uur moest ik daar zijn. De twee paarden aan een boom gebonden en af aan het rossen. En het snéeuwde en daar komt mijn troep aan. “Hé, verrekte huichelaar! Hé, retenkruiper!” Die meesten wisten nergens niks af en ik had niks gedaan, als dat de kapitein had gezegd dat ik er heen moest. “Hé, verrekte retenkruiper!” Ik deed expres de paarden buiten zetten om te laten zien dat ik daar waar. Ik was de koning te rijk. Maar ‘s nachts was ik daar niet. Dan had ik al voorgepakt en op de fiets naar huis en ’s mergens om 8 uur was ik weer daar. Dat had goed gegaan.”

Na de oogst ging ik als loondorser met een groot machine en automatische binder werken met Hannes van Eerdt uit Zijtaart als eigenaar. Alle schuren waar de oogst in was moesten leeg voor het leger voor het paardenvolk. Weer hard werken, want de graanzakken moesten eerst 50 kg en daarna 70 kg wegen, en niet te vergeten het geweldge stof. We werkten ruim 7 maanden lang, elke dag, zes dagen per week en soms ‘s nachts, dan hadden we hulp van militairen die met hun paarden al aangekomen waren.

Hannes van Eerdt, mijn baas, kreeg het voor elkaar mij te laten geloven dat het goed was voor de verwijdering van het stof uit de longen om eenmaal per week samen een halve liter cognac te drinken. Ik sloeberde even veel van dat goudgele spul naar binnen als hij, todat we de tijd kwijt waren. De man achter het schenkblok werd onverstaanbaar. De volgende zaterdag, zo zeiden we beschonken tegen elkaar, zouden we hier niet meer naar toe gaan, want de vent achter het schenkblok was niet te verstaan. Ik dacht zelfs dat we stof tekort zouden komen in onze longen voor al die drank en we vergaten onze fietsen. We zouden protesteren bij de gemeente omdat er geen fietspad was, zo lalden we. We waggelden naar onze dorsmachines. Toen Hannes de motor aan het lopen had, kwam de boer naar ons toe. Die zette de motor af en zette ons achter een tas sterke koffie. Zo verliepen veel zaterdagen. Hannes, die geen verkering had, stoeide graag met de opgegroeide meisjes. Maar overal komt een einde aan en half februari 1940 was alles leeg en was ik weer thuis.