In zijn nieuwjaarsrede vatte de burgemeester vat de oorlogsschade voor Veghel samen:

-      20 inwoners en 4 niet-inwoners van Veghel vonden de dood tijdens de beschietingen van Veghel, terwijl later nog 4 kinderen spelende met granaten om het leven kwamen.

-      52 gebouwen werden totaal vernield, 123 gebouwen werden zwaar beschadigd en 944 licht beschadigd.

-      Veel wegen, waterleidingen, duikers, bruggen, voetpaden en de haven zijn vernield.

-      Er is een tekort aan kolen.

-      Er is gevaar van landmijnen.

Jan van Bakel: “Als de kruidenier onze boodschappen kwam brengen, gooide hij vaak wat nootjes en snoepgoed op de tafel voor de kinderen. Tijdens de vasten werden de snoepjes tot zondag weggestopt.

Toen de kinderen nog klein waren, gingen vader en moeder ’s zondags na de middag een dutje doen. Alle kinderen moesten dan op stal spelen. Dat was niet zo erg als het lijkt. In maart ging het vee al naar buiten, en bleef daar dan de hele zomer. De stal werd dan grondig geschrobt, alles moest dan schoongemaakt worden, net zo mooi als in huis. Huwelijksrecepties en verjaardagsfeestjes vonden vaak op stal plaats.”

Na de oorlog kregen we onze eerste wasmachine. Omdat we geen elektriciteit hadden, moesten we deze met de hand bedienen. We gebruikten dezelfde machine om boter te maken. Dit was een grote vooruitgang, vergeleken met voorheen, namelijk met een melkkan en een houten voorwerp.”

Nico van Bakel: “Als ik terugdenk aan mijn eerste schooljaren, komen er fijne herinneringen naar boven. De twee spelletjes die we het liefste deden waren knikkeren, zoals dat tegenwoordig nog gedaan wordt, en een oorlogsspelletje, dat als volgt gespeeld werd. Er werd met een scherpe stok een grote rechthoek in het zand getekend, en in twee gedeelten verdeeld. Een helft voor ieder van de twee spelers. Het was de kunst om een mes te gooien, dat bleef steken in het gebied van de tegenstander. Na dit gedaan te hebben, werden er lijnen getrokken vanaf de punt waar het mes was blijven steken (in het verlengde van het streepje veroorzaakt door het mes) tot aan de rand van de rechthoek of het land van de tegenpartij en dat stuk werd dan aan je eigendom toegevoegd. De vorige grenslijn werd uitgeveegd. Wanneer het gebied van je tegenstander zo klein was, dat hij er niet meer in kon staan, had je gewonnen. Als mijn vriend, Bert Adriaans, en ik dit spelletje speelden, was hij altijd Rusland en ik Finland. Iemand had me ervan overtuigd dat Finland klein was, maar niet te verslaan. Ik geloofde dat de Finnen meer moed bezaten en dat ze intelligenter waren dan de Russen.

Het feest van St. Nicolaas werd op 6 december gevierd en elk jaar bracht deze meest betoverende van alle dagen opwinding en onbeschrijfelijke vreugde. Enige avonden achter elkaar vóór 6 december, zaten de kinderen allemaal in de huiskamer bij elkaar om sinterklaasliedjes te zingen in de hoop, dat St. Nicolaas en zijn Zwarte Pieten bij ons op bezoek zouden komen. Als ze kwamen, verwonderden we ons over de heiligheid van St. Nicolaas, die gekleed was in een prachtig bisschopskleed. Tegelijkertijd gingen we wel ver van de Zwarte Pieten afstaan. Hun werk was slechte kinderen aan een ketting doen, in een zak stoppen en mee naar Spanje nemen. Sommige avonden zongen we door totdat we naar bed moesten, maar zonder resultaat. Minstens één keer trokken onze verwachtende stemmen St. Nicolaas aan, en nu en dan hoorden we de hoeven van het witte paard va St. Nicolaas. Dit geluid werd gevolgd door een bons op de deur en dan werd er een handvol snoepjes de kamer ingegooid. Daarna hoorden we weer het geluid van een paard dat weg galoppeerde en geleidelijk in de avond verdween. Veel later kwamen we er achter dat het Harry was, die “galoppeerde” om snoepjes af te leveren. P de avond van 5 december zetten we allemaal onze klompen. We deden er wat haver en wat wortelen in voor het paard van Sinterklaas. De volgende morgen stonden we al heel vroeg op om te genieten van het speelgoed en de snoep, die Sinterklaas gebracht had.

Ik hielp regelmatig met het erf te harken, voor en achter het huis. Moeder schuurde de klompen en mijn zusjes maakten het huis schoon en besprenkelden de cementen vloeren in de huiskamer en de keuken met fris wit zand.

Later op de avond kwamen vaak een stel jongemannen buurten met de bedoeling verkering met onze zusjes te krijgen. Deze jongemannen werden door ons blootgesteld aan allerlei kattekwaad, Vanuit het raam gooiden we hen met water. Voor speciale handelingen werd wel eens gebruik gemaakt van het bijgebouwtje om te onderhandelen, wat we uit zouden voeren.”