Willem van Stiphout vertelt: "In 1936 had vader mij verhuurd aan boer Verbakel in Lieshout. Ik was bijna 17 jaar en had er toen ook een hekel aan dat ik onder de maat bleef, misschien omdat ik 84 uur per week werkte. Op Zaterdag 29 februari, het was een schrikkeljaar, ging ik met hun paard en kar thuis mijn kist met kleren ophalen. Ik ging op weg van Lieshout naar Zijtaart, de kar ging maar langzaam vooruit. Daar zag ik Anneke Donkers, een roodharig meisje die 12 broers had, het erf opharken, want het was zaterdag. In een schrikkeljaar mochten op 29 februari de meisjes de jongens vragen. En daar had je het al. Ze zei: “Je moet maar eens komen buurten als je in Lieshout woont, dan kom je dikwijls genoeg langs.” Ze had ook liever een vreemde jongen, zei ze.

Ik ging verder. Alles kon ik rustig opnemen. Het huis waar vroeger een kroeg was, tegenover Van de Boom. Een huis uit een heel oude tijd met een houten schoorsteen, heel kleine raampjes. Vroeger moest men belasting betalen naar gelang men ramen had, en ook voor een schoorsteen. Opeens veel herrie, het paard met zijn hoefbeslag en de kar met de zware ijzeren repen waren op de keiweg. Ik passeerde de boerderij van Van de Linden waar ik twee jaar als knecht gewerkt had, de hele vroegere melkroute.

Thuis was mijn broertje Gerard zich aan het klaar maken om als knecht naar zijn eerste dienst te gaan op Vernhout, bij een oom van moeder. Gerard was 13 geworden en was blij dat hij de school kon verlaten. Hij hield van boerenwerk."

Het huis van Frans van Bakel was een van die ouderwetse boerderijen met de stal aangesloten aan het woonhuis. Er stonden ongeveer zeven koeien en enige kalveren. Via een deur in de bijkeuken kon je naar de stal. Onze schuur stond aan de stal. Er was een huiskamer, een keuken, een kleine slaapkamer en een bijkeuken, alles gelijkvloers. Er was een opkamer boven de kelder. Er was ook een zolder. Er was een klein kamertje voor onverwachte bezoekers, de condens liep er over de betonnen muren naar beneden. Dit kamertje werd gebruikt als werkkamertje. De naaimachine stond er en hier werden kleren hersteld. Er was geen vloerkleed en de vloer was van massief beton. De muren waren wit gekalkt. De bovenste helft van het dak bestond uit riet, en de andere helft waren dakpannen.

Jan van Bakel: “De huiskamer gebruikten we in de winter het meest. Het was gezellig om rond de oude hout- en kolenkachel te zitten. Er stond verder alleen een tafel met vier stoelen en een kast met een beeld erop. De box en het hobbelpaard stonden er ook altijd. De cementen vloer moest iedere dag gedweild worden en werd hierna met sneeuwwit zand besprenkeld. Om het netjes te maken was het belangrijk om rechte randen te maken met dit witte zand.

In een hoek van de huiskamer was onder de vloer de aardappelkelder. Ik herinner me, dat stropers die hun val hadden gezet en door een boswachter achterna gezeten werden, bij ons aangelopen kwamen en zich in de aardappelkelder verstopten. Als de houten planken in vloer op hun plaats lagen, kon niemand zeggen dat er iets onder zat. Toendertijd hadden vader en moeder geen gemakkelijke stoelen of bank in de huiskamer.

In de keuken stond een grote fornuiskachel onder een open schoorsteen, waar moeder de worst, het spek en de ham rookte. Ook stond er een tafel met stoelen. We aten er. In de keuken en in de woonkamer hingen zware olielampen aan de zolder met balken. We hadden geen elektriciteit.

De bijkeuken was erg ouderwets met een kleine zinken pomp. Er was slechts een kleine tafel en een kast met serviesgoed. Tegen een muur was een bank aangebracht voor borden, potten en pannen. We hadden een kleine kelder. Bonen en kool werden in stenen potten gedaan met zout besprenkeld. Dan werden de potten met een witte doek afgedekt, en een zware steen werd gebruikt om alles op zijn plaats te houden. De potten werden in de kelder bewaard. De keldervloer was vuil.

Moeder en vader sliepen op de opkamer. Daar sliepen ook de pas geboren baby’s. De zolder was één hele grote ruimte, en werd gebruikt als opslagruimte voor graan. Midden of eind jaren dertig werd op de ene helft een slaapkamer gemaakt voor de kinderen. Later werd deze slaapkamer door een gordijn verdeeld, om de jongens van de meisjes te scheiden. Midden of eind jaren veertig bouwde vader kasten van de vloer tot aan het plafond om de bovenverdieping te verdelen. Hij maakte er ook een kamertje dat de meisjes als kleedkamer gebruikten. De meisjes gebruikten het kleedkamertje ook als badkamer. Het bad was een grote wasteil, die moeder dicht bij de put zette. Die teil werd met water gevuld en stond de hele dag in de zon. Als het goed uitviel, was het water warm genoeg voor een bad. Iedereen ging buiten in bad, behalve de grote meisjes. In de winter werd het water op de kachel heet gemaakt en vond de badceremonie in de huiskamer plaats.

Vader maakte de bedden allemaal zelf. Houten ledikanten met stro voor de matrassen. Het stro werd op de juiste lengte gesneden en 15 centimeter diep in de ombouw gelegd. Grote zakken met kaf gevuld dienden als het matras. Moeder kocht materiaal voor de kussen en vulde ze met kaf. Frieda herinnerde zich: “Het was zo mooi en gezellig, en het rook als hooi.” Het kaf werd twee keer per jaar vernieuwd. De oudere kinderen hielpen moeder met het kaf zeven en de kussens vullen. Later werd de meeste kaf door kapok vervangen. Dat was een grote vooruitgang en het was niet zo stoffig.

In de schuur achter ons huis en onze stal lagen meestal tien tot vijftien varkens en stond ons paard. De paardenstal werd gebruikt als strafkamertje voor de meisjes. Vader sloeg nooit een van de meisjes, maar hij liet ze voor een bepaalde tijd in de paardenstal staan. Je kon er niet gaan zitten of naar buiten kijken en het stonk er nogal. We hadden een kippenhok voor ongeveer 75 kippen.

Willem van Stiphout vertelt: In Lieshout op de boerderij was een achttienjarig meisje dat mij opzocht. Een flink opgegroeide meid, groter dan ik, knap en een wijsneus. Ze was al met jongens uit geweest en ze waarschuwde mij voor haar vriendin die ‘een paar dingen niet echt had’. Ik had geen idee wat ze bedoelde. Ik schaamde me wel een beetje, omdat ik zo weinig tegen haar wist te zeggen. Op een andere dag verscheen ze weer in het veld, zomaar door een ondiepe sloot met aan weerszijden een heg. Ze had veel praatjes en ten slotte vroeg ze me of ik wel ooit een meisje gekust had. Ik wist niet eens wat het was, nooit horen noemen. “Hoe kan dat nou?” vroeg ze, terwijl dat al mijn vierde dienst was, dat kon ze niet begrijpen. Ze kwam dichter bij en drukte haar lippen tegen mijn zere wang. Daar stond een zieke kies. Pijnlijk trok ik terug. Ze zei toen: “Jij bent nog niet volwassen.” Ik zei: “Ik ben ook nog maar zeventien.” “Dat zegt niks,” zei ze.

Steeds kwam ze terug, soms na een paar dagen. Ze vroeg of ik nog tandpijn had. Ik vond het al te gek, toen ze haar wat dikke lippen tegen de mijne drukte. Ze zei: “Het is een schrikkeljaar”, en: “Ik ben jouw voor.” Ze vroeg of ik zondag met haar mee wou fietsen naar Mariahout naar de kerk. Daar was een nieuwe kerk gebouwd en die wilde ze zien. Zij veroverde daar nog net een laatste plaats in de laatste bank. Ik stond achter haar. Toen ze zat, zag ik haar nek, die zelden gewassen werd. De lucht die er af kwam was genoeg en ik fietste voor de laatste keer met haar naar huis. Ongewassen was eigenlijk erger dan niet opgewassen. Later hoorde ik dat ze graag te doen had met onnozele jongens.