Truus Brans (gedoopt op 4 mei 1915, staat rechts op de foto) had een oogje op buurjongen, Bert, zoon van Tinus van Boxmeer. Beter gezegd, ze was smoorverliefd. Maar ze mocht er geen verkering mee hebben. Ze waren familie, achterneef en achternicht, en misschien ook was hij niet goed genoeg. Verboden liefdes branden vuriger en Truus deed alles wat ze kon om haar geliefde te kunnen ontmoeten. Haar hartstocht kende geen grenzen. Ze kwam zelfs ‘s nachts uit bed en klopte dan op de slaapkamerraam van haar geliefde. Dat werd gezien en Truus kreeg er thuis flink van langs. De spanning thuis liep hoog op en Truus raakte over haar toeren van verdriet. Ze lag de hele dag thuis op bed. Thuis konden ze haar niet meer gebruiken, ze wisten er geen raad meer mee. Ze is toen naar het gekkenhuis in Venraij gebracht. Pas vijftig jaar later kwam ze weer een keer naar Zijtaart. Ze is op 15 mei 1999 overleden.

Haar broer Bertus Brans had in die tijd verkering met een onderwijzeres uit Gemert. Ook daar waren ze thuis op tegen, want die hadden liever dat Bertus met een boerendochter trouwde. Het kwam zelfs zo ver dat de pastoor er tegen preekte, volgens Bertus, al noemde de pastoor zijn naam niet. Hij maakte het toen maar uit. Ze zijn allebei ongetrouwd gebleven. Bertus heeft zijn hele leven contact blijven houden met de vrouw uit Gemert.

"Piet van Weert was slager en bracht twee keer per maand vlees naar de zusters. Ons moeder was erg ouwerwets. We aten spek, spek en nog eens spek. Grootvader (Sebastianus van der Brugge) kreeg altijd rundsoep. Ons moeder kookte soep van rundvlees. Het vlees was mirakels lekker. Dat deed ze opstoven met boter, wat nootmuskaat en gebonden saus. Boter werd zelf gemaakt en moest gezouten worden, zodat we er niet zo veel van opsmeerden. De melk hing in de put, maar soms werd die toch zuur. Dan werd er karnemelk en boter van gemaakt. “Bah,” zegt Jans. Later hadden we ook wel BlueBand margarine. Als we ziek waren werd de schuld wel eens aan de margarine gegeven. Het volksgeloof wilde dat als je bloem (meel) goed wil houden, er een stok in moest zetten. Ons moeder zette daarom in de zomer altijd een stok in de zak bloem op zolder. In de winter bakte ze een keer per week mik."

Jans werkte bij Jan Biggelaar in het café. “Die kon heel lekker koken. Bij Jan was het misschien iets duurder dan ergens anders, maar wel lekkerder. Als er daar geteerd werd door het zangkoor of de fanfare dan moesten er gehakballen gemaakt worden of lekkere appelmoes van goudreinetten, Jan had twee appelbomen in de tuin. Er moest zoveel gekookt worden dat er nog genoeg over bleef voor Door, Jan, hun acht kinderen en mezelf. We aten naderhand pas.”

Johan van Nunen herinnerde ook dat men een stok in het meel zette. "Dat deden ze overal. Dat was tegen het muf worden van het meel." Ook vertelde Johan dat als er een varken geslacht was, men er op lette dat  er geen vrouwen die ongesteld waren in de buurt van het geslachtte varken kwamen, want dan zou het vlees bederven.

Piet: “Het was vroeger het gebruik om de tarwebloem uit te ziften. De beste bloem werd gebruikt om er een aparte mik voor ons vader en moeder van te bakken. Dat was overal het gebruik. Nee, wij zetten geen stok in het meel. Bij ons kreeg het meel geen kans om muf te worden, dat was steeds zo op.

Als vrouwen ongesteld waren, mochten zo ook niet inmaken en geen vlees klaarmaken, want dan zou het bederven. Dat gebruik bestond in de jaren zestig nog.

Bonen werden ook gepekeld. Het was het gebruik om daar koper bij te doen, dan bleven de bonen groen. Wij hadden een oude lampekap van koper die bij de bonen in de pekel ging.”

Piet: "Driek Vogels was een sterke mens. De boeren zaaiden in die tijd met de hand slakkenmeel op het land. Driek zette in zijn eentje zo’n zak van 100 kilo op de hoogkar. Ik heb zelf gezien hoe hij een zak van de hoogkar onder zijn arm viet en op de kruiwagen zette.

Voor de oorlog leverden de boeren uit Zijtaart kalveren in Veghel. De werden naar de haven gebracht. Daar werden ze gewogen en op een schip geladen. Driek Vogels kwam er een keer met zijn kar met kalveren. Het was druk. Driek wilde zijn hoogkar achteruit naar de haven rijden, maar hij kon er niet meer tussen. Hij stapte uit, Hij viet in zijn eentje een van de karren op en schoof die zo opzij. Ons vader heeft dat zelf gezien."  Driek was op 4 oktober 1885 geboren als zoon van Toon Vogels.

Willem van Stiphout vertelt: In het najaar van 1935 struikelde ik bij mijn boer in Dinther half over een boomwortel. De riek viel van mijn rug en dwars door mijn voet. Daar kwam infectie in. Ik moest elke avond met mijn voet in het sodawater en kon geen klomp of schoen aan. Na drie weken stuurde de boer me terug naar huis. Ik kreeg 33 gulden voor ruim 8 maanden hard werken, 84 uur per week. Thuis waren ze er tevreden mee en daar ging het om.

Ik hielp ome Toon in de winter met een gierkar grote beerputten leegmaken. Het met de hand volpompen was zwaar werk. Daar kreeg ik hartkloppingen van. Op een keer kwam ik met mijn hoofd tussen de kar en de muur. Zeven weken lang kon ik alleen vloeibaar voedsel eten. Wat later kreeg ik een infectie in de wortels van de tanden. Ik liet dertien tanden in zes keer trekken, zonder verdoving. De eerste weken kon ik niet eens praten. Er werd veel mee gelachen en ook dat kon ik niet.