Dina van Nunen: “Op 31 januari 1929 trouwde Janus Biemans met tante Mijn van Doorn, een zus van ons moeder. Om 7 uur ‘s morgens was de trouwmis, ze gingen daar te voet naar toe. Ons moeder zei vaak: “Ik zie ze nog lopen door de Heisteeg naar de kerk. Janus in zijn zwarte pak en Mijn in het wit.”

Het was begin 1929 totaal geen winter. Die begon pas na de vastenavond en het vroor toen ook zes weken lang zo hard, dat veel kuilvoer bevroor. De scholen werden gesloten. Voordat de school dicht ging, waren mijn oren een keer bevroren. De jeuk was veel erger dan de pijn.

Na de harde winter van 1929 kwam er een mooi voorjaar. Na de paasvakantie namen we ons broertje Gerrit van Stiphout mee naar school. Hij was de enigste die erg bang was van honden. We moesten van alles beloven om hem langs een hond te krijgen, die aan een ketting lag. Hij kon wel het hardste lopen. Onze Johan was de slechtste leerling. Misschien omdat ze hem rechtshandig wilden maken. In school kreeg hij met de lat. Ook thuis moest hij absoluut rechts worden. Het resultaat was dat hij evengoed rechts- als linkshandig werd, maar niet goed was in leren. Mogelijk kwam het van een slag die hij tegen zijn hoofd kreeg, toen hij twee jaar oud was.

Toen ik met tante Marie der Kinderen op Veghel markt was, kwam vader Harrieke van Stiphout daar een zwaar stuk touw kopen. We vroegen of hij zijn touw verloren had. “Nee,” zei hij. Andere voerlui hadden zijn touw gebruikt om de wielen van zijn kar vast te binden, tijdens dat ze samen een borrel dronken bij Oliviers. Ze wilden ´de Haast´ uitproberen. Dat was zijn bijnaam, want hij had altijd erge haast. Toen in de deurgang vader al “Vooruit!”  riep tegen het paard, ging dat niet. Toen vader zag waarom niet, nam hij een scherp mes uit zijn rosdoek. Hij sneed het strakgebonden touw door en kocht een nieuw.

Op een keer mocht ik met vader mee op de fiets naar zijn familie Erp. Het was erg onweer met harde regen. We hadden wat gewacht, maar vader had geen geduld. Hij zette me op de stang van de fiets en ervan door, nu wel niet binnendoor over Keldonk, maar over Veghel. We waren al meteen doornat. Daarom schuilden we even bij zijn zus die met Antoon Langenhuizen getrouwd was en bij het melkfabriek woonde. Die had ook vier kinderen. Ik kreeg droge kleren aan en stoeide wat met de twee meisjes en jongens. Hun moeder, tante Stien, was een heel fijne vrouw, die mochten wij graag.

Deze zomer sloeg de bliksem bij ons thuis in een boom, dat was op een zaterdagavond. Tante Marie der Kinderen stond met haar beste kleren op haar arm, om uit het huis te lopen, toen de bliksem insloeg. Bij deze harde klap gooide ze haar kleren weg en liep zo naar buiten, zag toen de opengespleten boom staan, waar ze ook weer van schrok.

Grootmoeder uit Erp, die al vijf jaar weduwe was, kwam ook wel eens tevoet naar ons. Zij liep wel binnendoor over Keldonk. Vader bracht haar dan met de kar naar huis. Vader en ik op de kar, maar zij wilde er niet op. Zij bleef er langs lopen tot aan vijf minuten voor haar thuis. Wij wisten dit en bleven haar die kans geven. Onderweg waren de boeren al aan het hooien, wat wij ook nog moesten doen. Tante Marie was een goede hulp. Met de zeis maaien moest vader zelf doen. Dat deed hij in de vroege morgen, om vier uur, als het nog maar amper licht was. Hij zei altijd dat het koren dan het beste sneed. Om zes uur was hij dan weer thuis. Dat waren lange dagen. Soms viel hij dan na zijn middageten wel eens in slaap.

Janus van Nunen vertelde: "De pastoor deed zijn rogge-omgang met de hoogkar met huif van ons pap (Johan van Nunen, kerkmeester). De kar was van te voren gewassen en het paard geborsteld. Als de pastoor op de huifkar klom, dan klom hij eerst op een stoel en zo op de wagen. Ons pap hield dan het paard vast, er mocht niks gebeuren. De zakken rogge werden achter op de kar gezet. Na de rondgang moest de pastoor weer van de kaar af. Dan kwam hij bij ons eten. Later werd dat koffie-drinken. De hert was dan gezaand (er werden met wit zand sierlijke figuren op de vloer gestrooid), dan mochten wij daar niet meer komen, dan moesten wij op stal blijven. Ons moeder zei: “Als de pastoor er is, dan kunde komen om de pastoor een hand te geven.” Tegen de tijd dat hij wegging, mochten wij dan een handje komen geven. Wij kregen dan vaak een haffel snoepkes van de koster."

In de zomer van 1929 verongelukte mijn vader, Harrieke van Stiphout. Op vrijdag 5 juli zou de buurman de melkrit doen en wij zouden het hooi binnen halen. Om half zeven ‘s morgens morgen kwam Has bij ons, want zijn oom Koolen op Keldonk had een schip dakpannen aangekregen voor zijn nieuwe huis en dat schip moest vandaag voormiddag leeg, anders moest er extra geld betaald worden. Vader zou gaan helpen. Hij zei: “Help me gauw inspannen, dan vaar ik.” Has tuigde het paard en vader kamde en borstelde het paard, want dat moest elke dag. Moeder kwam er ook al bij en zei: “Harrie kom eerst koffie drinken.” Has spande het paard al wel in de kar. Het paard stond halfweg buiten. Vader had al “Vooruit!” geroepen. In der haast gaf hij een klap met de borstel. Wetende dat hij een klap terug zou krijgen, sprong hij achteruit, vlug genoeg, maar niet ver genoeg, en kreeg een zwaar met ijzer beslagen hoef met een slag tegen zijn buik. We hoorden hem nog zeggen: “Hij slaat me dood of ik word stapelgek.” Hij kroop naar buiten en zakte tegen de muur in elkaar.

Has liep hard naar huis. Zijn zus Mie, die klaar stond om naar de kerk te fietsen, fietste toen zo hard ze kon naar veghel. Dokter Verbeek kwam direct, laadde hem in de auto, en reed over de slechte weg naar het ziekenhuis. Dezelfde dokter opereerde hem. Hoe vlug het ook ging, alles bij elkaar werd het toch minstens een uur. De vader van Has reed erheen voor de uitslag. De dokter kon niets anders zeggen dan: “Er moet een wonder gebeuren om het leven te behouden.” Al gauw ging moeder kijken. Ze moest te voet en nam Johan (8 jaar) mee, voor meer rust thuis. Ik pastte op de rest. Ook bezochten ze tante Marie die daar in het ziekenhuis lag en niet voor de begrafenis naar huis zou mogen. Has, die de melkrit overnam, moest bij vader komen, dan kon hij hem enige tips geven over hoe en wat. Vrijdagavond kwamen ome Toon Langenhuizen en tante Stien moeder nog enige hoop geven. Ze hadden vader twee borrels met brandewijn gegeven, dat was toch een goed teken.

Vader kon niet liggen van de pijn en is op zijn knieën gestorven op zaterdagavond op 41-jarige leeftijd. Ik heb hem niet meer gezien. Moeder was nog maar 32, de jongste, Cato, was nog geen vier. Wij, vier jongens, waren 10, 8, 6 en 5 jaar. De begrafenis was op dinsdag 9 juli, om 10 uur. Er waren heel veel mensen, ook was er de hele familie. Tante Marie mocht op het middaguur uit het ziekenhuis, dan kon ze de familie toch even zien.

De enige broer van vader bood zijn zoon, Gerard van Stiphout, aan om de melkrit te doen en wat op de boerderij te werken. Gerard was negentien geworden op 9 juli, de dag dat vader begraven werd. Van boerenwerk kende hij niet veel, maar voor het melk naar de fabriek brengen was hij goed. Na een paar maanden waren we hem weer kwijt, er werd gezegd dat hij in militaire dienst moest. We huurden toen direct Bert van Eerdt als baas-knecht met een jaarhuur van 350 gulden en een zondagsgeld van f 2,50, plus kost en inwoning. Hij was een neef van moeder. Maar na een maand kwam Gerard van Stiphout weer terug. Hij kwam vrij uit dienst, omdat hij een weduwe uit de nood moest helpen. Omdat tante Marie nog niet getrouwd was en ook mee hielp op de boerderij, konden we het wel met Gerard doen. Een half jaar later, toen tante Marie trouwde, wist hij het een en ander al veel beter.

Na schooltijd speelde Gerard graag met ons. Dan klom hij met ons op het grote dak van de schuur, dat aan de achterkant heel laag was en een lange glijbaan werd. Sleet een baan veel uit, zodat we over de dwarslatten zere benen kregen, dan maakten we een volgende baan. Moeder had er helemaal geen erg in, totdat ze van binnen de schuur de lucht kon zien, en zag dat alles nat werd. Dat kostte een nieuw dak.

Gelukkig trok moeder goed van de Rijksverzekeringsbank, die was opgericht in 1919. Moeder zou levenslang een uitkering krijgen, maar het zou ophouden bij een eventueel hwelijk. Voor ons, kinderen, had ze recht op een uitkering, todat we 16 jaar waren. Ze kreeg f 18,60 per week, terwijl een gemeentearbeider toen maar 9 gulden per week beurde. Armoe was er geen. De knecht, Gerard van Stiphout, had een huur van 150 gulden per jaar en zondags een gulden, plus kost en inwoning.

Moeder ging met mij naar de omes in Rooi. We gingen te voet naar de Coevering. Bij van Heertum stapten we op het geel tramke, dat ons op de markt bracht. Bij de omes kon ik naar de radio luisteren. Zij waren een van de eersten die er een hadden. Tante Leen haalde de tafel op met eigengebakken brood en ham. Na de koffie kwam het gesprek op tante Marie en haar trouwdag in 1930, en het delen van het hele bezit in Zijtaart, wat niet zou meevallen zonder enige hulp. Er werd weinig op geantwoord. Ome Nelis ging met moeder in een kamer, dat duurde maar heel kort, waarna we gauw naar huis gingen. Moeder was erg zenuwachtig. Ze werd zelfs bang toen we weer uitstapten en door de donkere bossen in de schemer naar huis liepen. Ze vertelde me waarom. Ik meende haar gerust te sllen, door voor te stellen dat ik die duizend gulden zou dragen, want niemand zou dat van een tienjarige jongen af willen nemen. Dat deed ze niet, want ik zou het kunnen verliezen. In elk geval werd het nu iets gemakkelijker delen met haar zus.