Op 8 januari 1934 werd Henrica Donkers, vrouw van Hendrikus Bartholomeuszn van de Ven, in Zijtaart begraven, 44 jaar oud. Willem van Stiphout was toen 14 jaar oud. Hij vertelt: Het overlijden van onze buurvrouw Van de Ven verplichtte mij om met een andere buurman, Jan van de Tillaart, de familie en vrienden van de overledene te verzoeken om op begrafenis te komen. Je mag het niet zeggen, maar het was een plezierige dag. We kwamen bij allerhande mensen. De meesten waren boer en soms nog erg ouderwets. Als ze onverwacht (zo was het) geen eten voor je hadden, gaven ze je wat geld, zodat je het kon kopen. Op sommige plaatsen kregen we een borrel, soms meer, en ik kon nergens tegen. Jan werd zelfs wat dronken, hij dronk ook de borrels op die ik weigerde. Op een plaats wilden ze pannekoeken voor ons bakken, als we wat tijd hadden. We hadden tijd en zaten wat in een krant en boek te kijken. Toen merkten we dat het beslag in een pispot gemaakt werd. Wat erg. We stonden op om weg te komen. Toen ze hoorden, dat we weg gingen, beweerden ze dat die kom nooit als nachtpot gebruikt was. We waren gedwongen weer te gaan zitten. Omdat we honger hadden, beten we met lange tanden toch maar in een pannekoek. Die smaakte zo heerlijk, dat we toch nog tevreden waren.

Tonia:

‘Herkennen zulde me wel niet,
Toch ben ik Tante Tonia, een zuster van onze Piet,
Die, moet je weten,
Van vroeger wel veel, maar niet alles is vergeten.

Want wij meiden wilden toen wel eens weten,
Waar onze Piet en Willem hadden gezeten.
Da was altijd hetzelfde liedje,
Bij Kaot de Wèver: maar dat was helemaal geen grietje.

Da waar een ouwe kwezel,
En van alles leerde ie daar van, dien ezel.
Van de roos af helpen heeft hij daar geleerd,
Maar werkelijk, thuis heeft hij dat nooit geprobeerd.

En volgens zijn zeggen, en dat is niet mis,
Leerde hij daar de koe helpen over de wis,
Maar dat elke boer dat kan,
Daar hadden zijn kinderen geen weet van.
Want een koe zijn poot opvatten,
Dat kan elke boer met een paar behoorlijke jatten.’

Tinus Vervoort overleed op 24 november 1934 op zestien-jarige leeftijd. Zijn zus Jans herinnerde zich het een en ander nog levendig: “Onze Tinus (Vervoort) had zondagsavonds een wit puntje op z’n neus. Ons mam deed er een beetje Purol overheen en klaar. Hij werkte toen bij Graard van Boxmeer als knecht. ‘s Anderdaags ‘s morgens had hij zich op stal gewassen, hij stond buiten en zei: “Ik ben toch zo ziek.” Ons moeder stond vlug op en zei: “Ga maar gauw te bed.” Dat was op een maandag. ‘s Avonds kwamen Driek Jonkers en Hanneske van Sleeuwen buurten en onze Tinus die was daar graag bij, die hoorde die proat graag. “Mag ik opkomme moeder?”  “Ja, dat mag wel.”  Maar hij was een wijlke op en zat al gauw met z’nne kop op zijn arm, zo ziek was hij. “Ik ben nie goed, ik ga weer te bed.” Twee weken later is hij gestorven.

De tweede week dat hij op bed lag kreeg hij allemaal korstjes rond zijn ogen en een krinteboard rond z’nne mond. Op advies van de dokter deed ons moeder de ogen pappen met lijnzaad of zoiets, gerei in een natte doek en dan erop. De dokter zei: “Als de wond naar buiten doorgaat is het goed, maar die etternest moet niet naar binnen openbreken, want dan wordt hij niet meer beter.” Buurman Willem van Asseldonk kwam om 2 uur ‘s middags naar onze Tinus keken en hij zei: “Hij proat er allemaal nève.”  Op vrijdagmorgen kwam de dokter en die zei: “Ik zou ‘m maar laten bedienen.” Hij lag die middag met zijn been uit bed op een tafel. We deden dat been terug, maar hij zwaaide die er weer uit. Hij was toen al een heel eind weg. ‘s Nachts is hij gruwelijk tekeer gegaan. Om 12 uur ‘s nachts waren we allemaal wakker. Onze Piet en ik zijn er toen bijgebleven. Ons moeder zei: “Het zal zo gedaan zijn.” De etter stond in zijn keel, hij is gestikt. Het werd geleidelijk aan minder en ‘s morgens om half vijf is hij gestorven. Ons moeder heeft naderhand heel ‘t bed, al het kaf, leeggeladen en zo op de mestvaalt gegooid, zo nat was het. Op de vloer van de opkamer onder het bed zat een grote natte bruine plak."